SMARTFON Z DOBRYM APARATEM W PODRÓŻY… Czyli moja pierwsza podróż bez obciążeń

Smartfon z dobrym aparatem to ten, który mam przy sobie i traktuję go jak swojego dobrego, zaufanego kompana. Pewnie dlatego, że doświadczam gigantycznego skoku jakościowego i bez wątpienia praktycznego. Mam też wrażenie, że powiedzenie iż najlepszy aparat to ten, który masz przy sobie, chyba jeszcze nigdy nie było tak wiarygodne jak w chwili obecnej. Ten postęp technologiczny sprawił, że zrobienie zdjęcia „komórką” nie przekreśla jakości z automatu. Wręcz przeciwnie daje mi nowe możliwości, które chętnie wykorzystuję.

SMARTFON Z DOBRYM APARATEM W FOTOGRAFICZNEJ PODRÓŻY

Gdybym miał telefon z dobrym aparatem… powtarzałem od lat. Bo jakie by było to proste, aby w mojej kolejnej podróży, nie tułać się z ciężarem na ramieniu. Wyruszyć przed siebie, cieszyć się chwilą i jeszcze do tego przywieźć piękne fotografie z podróży… Chciałem to mam i kolejny raz sprawdza się powiedzenie, że trzeba uważać na marzenia, bo mogą się spełnić.

Podróżnicza fotografia smartfonem… czy to w ogóle ma sens? A jeśli ktoś zobaczy moje zdjęcia i powie, że muszę mieć duży i drogi aparat? Co z moim autorytetem? Co  wtedy odpowiem? Powiem, że zdobyłem się na odwagę i ruszyłem w drogę z czymś innym, nowym, godnym zaufania. Zrobiłem to, ponieważ dzisiejsze możliwości smartfona dały mi przede wszystkim poczucie bezpieczeństwa, które przejawia się w jakości tego, na czym najbardziej mi zależy. Dały mi także  coś jeszcze, dokładnie to, czego oczekiwałem w tej podróży. Dostałem dużo wolności i swobody. Otrzymałem podróż bez obciążeń, lecz niepozbawioną emocji, które towarzyszą mi zawsze w poznawaniu ludzi, przyrody i nieznanego mi świata. Tak było i tym razem.

W POGONI ZA IDEAŁEM Z POCZTÓWKI.

Tu dałem sobie upust jeszcze większej radości z fotografowania. Poczułem się niczym miłośnik wakacyjnych zdjęć, albo fotograf zbierający piękne widoki do katalogu biura podróży. Może nawet zostałem zbieraczem wakacyjnych pocztówek. Nieważne jak to nazwę, jedno mogę przyznać, że nie spodziewałem się, że będę mógł mieć wakacje w swojej podróży. To było jak powrót do przeszłości sprzed dwudziestu lat, kiedy robiłem zdjęcia na umór. Jednak teraz wykorzystałem swoje doświadczenie i wiedzę. Będąc nawet na chwilowych wakacjach, trzymałem się dyscypliny, nie zapominałem o poprawnej kompozycji, zasadach kadrowania i jej rezultatach. Dlaczego? Bo szybko można dostrzec różnicę między „wakacyjną fotką” strzeloną od tak, od niechcenia, a zdjęciem z przemyślanym kadrem, w którym zawarte zostało to, co było zastane. Na zdjęciach wszystko piękne, nieskazitelnie czyste, dokładnie takie jak było. Cóż można chcieć więcej, skoro jakość i styl idzie w parze?

ZŁOTA GODZINA, NA KTÓRĄ CZEKA SIĘ CAŁY DZIEŃ

Będąc w mojej podróży bez obciążeń, na nic tym razem nie czekałem. To było piękne i wyjątkowe. Ja po prostu pojawiałem się w odpowiednim miejscu i czasie, a to ponoć osiemdziesiąt procent sukcesu. Reszta pozostała już w moim doświadczeniu i rękach, a dokładnie w tym, co w nich trzymałem. Skutecznie zatem wykorzystałem możliwości mojego kompana, bawiąc się i eksperymentując tym co w sobie ma. I nawet nie przeszła mi myśl, w której bym żałował, że nie wziąłem do torby swojej lustrzanki. Cieszyłem się chwilą i tym, co przyniósł mi los, a widząc na wyświetlaczu jakość zdjęć, podwajała się moja radość. Nic więcej nie było mi do szczęścia potrzebne, oprócz kolekcjonowania wrażeń tak wielkich, aż po horyzont. A wszystko zapisane na małej matrycy towarzysza, którego nosiłem ze sobą w kieszeni.

WŚRÓD LUDZI CZUJĘ SIĘ DOBRZE

Ponoć reportaż to sztuka podglądania ludzi i fotografowania ich w odniesieniu do zastanej sytuacji. Brzmi poważnie, niczym rada dla profesjonalistów z najlepszymi i najdroższymi aparatami jakie było dane im mieć. Pewnie tak też może być i tak właśnie jest, ale przecież tym razem nie miałem takiego sprzętu. Czy miałem sobie odpuścić? Zdecydowanie nie, bo przecież najlepszy aparat to ten, który mam przy sobie. A przecież wyszedłem na chwilę coś zjeść i oprócz kluczyka z pokoju miałem przy sobie parę drobnych i smartfon z dobrym aparatem. Po mojej stronie zostało zatem dostrzec to coś i zamknąć w kadrze ten moment. Mogłem to zrobić, bo oni mi na to pozwolili. Każde radosne spojrzenie w obiektyw, nawet w ten mały w smartfonie jest oznaką akceptacji mojej osoby i zgody na zrobienie zdjęcia. Wyciągam z kieszeni aparat i robię swoje, nie martwiąc się o jakość, bo teraz już wiem, że ona już jest i nie żałuję, że właśnie w takim momencie nie mam przy sobie mojego profesjonalnego aparatu. To nie ma znaczenia, bo zostaje uśmiech mojego bohatera.

A czy zawsze ma się takie przyzwolenie na robienie zdjęć? Nie, bo reportaż to też naturalne nastawienie na obserwację oraz wyczuwanie tego co istotne, a następnie szybka reakcja na to co właśnie się zobaczyło. Tu nie ma czasu na akceptację, bo są momenty, że trzeba pozostać niezauważonym, mimo, że jest się na wyciągnięcie ręki….

DZIAŁAM NATYCHMIAST, BĘDĄC NIEZAUWAŻONYM 

Zareagowała wrażliwość na to co zobaczyłem i to nie w niej, ale w tym co ukazało się na stole. To odbicie postaci zainspirowało mnie i z tej perspektywy chęć zrobienia zdjęcia jest chyba usprawiedliwiona. Kiedy usiadła na przeciwko, nawet nie spojrzała na mnie, tylko z wymownym grymasem patrzyła na to, co przygotowywał dla mnie i dla niej kucharz. Musiałem działać szybko i niepostrzeżenie. Przecież za chwilę położony talerz, choć z dobrą zupą zepsuje mi kadr, zaburzy to co chcę pokazać. Musiałem być dyskretny, by uchwycić ten kadr, nie ingerując w jej stan zawieszenia. Najlepszy aparat to ten, który mam przy sobie sprawdził się idealnie. Zatrzymałem w kadrze dokładnie to co widziałem. Myślę, że mój duży aparat fotograficzny nie poradziłby sobie tutaj, a może nawet by przeszkodził, zaburzając spokój poprzez swoją wielkość i odgłos spustu migawki.

Mój towarzysz podróży siedział bez ruchu dokładnie jak ja. Zmęczeni długą podróżą, zawieszeni byliśmy w czasoprzestrzeni. Każdy ruch wydawał nam się niepotrzebny, nawet ten, w którym miałbym sięgać gdzieś po aparat. Przyznaję, że trochę byłoby szkoda. Na szczęście miałem przy sobie mój mały aparat w telefonie. To wystarczyło, aby uchwycić ten stan. Uwielbiam to zdjęcie, pewnie nie tylko przez to , że przypomina mi się najdłuższa podróż pociągiem, ale dlatego, że wpasowują się tu słowa Roberta Capa, który powiedział, że jeśli zdjęcie nie jest wystarczająco dobre, to znaczy, że nie było się wystarczająco blisko. A przecież ja już bliżej być nie mogłem… I za nic mam szumy w tym zdjęciu, bo zdjęcie jest bliskie memu sercu.

ZABAWA W MIEJSKIEJ DŻUNGLI

Spacer po mieście nie musi być nudny- wystarczy odrobina wysiłku, by uzyskać ciekawy kadr. Wykorzystując to co mam, tym razem szeroki kąt w aparacie, dzięki któremu mogę ująć w kadrze jeszcze więcej. Mam szansę zrobić coś, że zdjęcie ze znanego miasta nie będzie kolejną, milionową fotką, która zaśmieca świat internetu. Mogę zrobić wszystko, aby zachwycić innych swoim spojrzeniem na miasto. I nagle okazuje się to być takie łatwe… może więc czasem wystarczy mieć zadarty nos i smartfon z dobrym aparatem 😉

CIEMNA STRONA DO KTÓREJ NIE BOJĘ SIĘ IŚĆ

Doświadczam zmian, zauważam, że to co wczoraj było niemożliwe i niedostępne w ciemnościach dla mojego oka, dzisiaj staje się codziennością, pozbawioną często niedoskonałości. Wychodzę na przeciw ciemnej stronie miasta, widząc w tunelu światełko nadziei. Nie bałem się zmierzyć z nim, choć stałem skromnie tuż przed nim, z zachwytem spoglądając najwyżej jak tylko się da. Trudno nie skusić się, aby tego okazu nie zatrzymać na kadrach swojej fotografii. Kiedy na wyświetlaczu zobaczyłem zdjęcie Petronas Twin Towers, dostrzegłem jak bardzo przesunęła się granica fotografowania o różnych porach dnia. Przecież jeszcze niedawno robienie zdjęć nocnych było zarezerwowane dla w pełni klasycznych aparatów.

Polubiłem wieczorne spacery w mojej podróży. Wszystko za sprawą, że jest mi teraz lżej, bo wyjście, które ma być relaksem właśnie takie jest. Bez zbędnego balastu, z moim kompanem w kieszeni. Doceniam jego możliwości, które dają mi poczucie bezpieczeństwa, nie ograniczając mojej wolności i swobody. A jeśli już są ograniczenia, to bawię się nimi, traktując je jako sprzymierzeńca, wszystko w idei, zmień swoje myślenie, aby zmienić swoją fotografię. Bo fotografia to przecież rysowanie światłem i nie jest już ważne, że czasem jest go mało…

MALUJĘ ŚWIATŁEM, WIĘC FOTOGRAFUJĘ

To ważne, aby być świadomym, że nic bez światła nie zrobię, że ciemność jest oznaką braku dostępu do niego. A fotografia z greckiego to właśnie malowanie światłem. Czy ta wiedza jest aż tak potrzebna? Jest, bo to daje szansę poradzić sobie z tym co wydawać nam się może niedoskonałością. Przecież fotografia to sztuka malowania światłem, dlatego umiejętne obchodzenie się z nim, szczególnie gdy jest go mało, daje nam szansę stworzyć coś nietuzinkowego. To jest ten moment, kiedy można zamienić słabe punkty w nowe możliwości i przyglądać się na fotografii temu co jednak nie jest widoczne dla oka. Bo czy gołym okiem ujrzę rozciągnięte światło przejeżdżających samochodów? Nie. A jeśli nawet pojawi się niedoskonałość to obroni ją kadr, który jest duszą fotografii. I wmówię sobie, że dobry to ten kadr, który wybaczy mi szumy, odblaski, wyblakłe kolory i nawet ostrości, której może być brak…

DETALE, KTÓRE ODERWAŁY MNIE NA CHWILĘ

W pogoni za przestrzenią przestałem zauważać detale, z których składa się świat. Wcześniej śpieszyłem się w swoich podróżach, choć nie gonił mnie czas. Tym razem coś się zmieniło, jakbym oderwał się na chwilę od mojej ulubionej dziedziny fotografii i ruszył w odkrywaniu czegoś nowego. To okazało się być dobrym sposobem na spotęgowanie przyjemności fotografowania. To była radość w odnajdywaniu się w detalach, dbając o jakość, nawet w najmniejszych elementach tego co mnie otacza. Zacząłem się tym bawić, choć szybko zauważyłem, że zabawa z detalami może być kształcąca. Przecież to daje szansę rozwijać wyobraźnię, a co za tym idzie szlifować ją i ćwiczyć zmysł obserwatora. Pobudzać czujność w innym obszarze. Zacząłem celebrować małe, z pozoru nieistotne elementy, które były w moim otoczeniu. Pomyśleć, że to wszystko jest na wyciągnięcie ręki, wystarczy to tylko zauważać.

SMARTFON Z DOBRYM APARATEM, A MOŻE DOBRA LUSTRZANKA?

To nie aparat robi zdjęcia! I nieważne, czy to będzie smartfon z dobrym aparatem, droga lustrzanka, kompakt czy świetny bezlusterkowiec. Ważna jest sztuka patrzenia i rejestrowania obrazu za pomocą tego co właśnie się ma. Choć bardzo dobre urządzenie daje większe możliwości, to jednak trzeba je umieć wykorzystać. W innym przypadku nie ma to znaczenia. W dobie takiego rozwoju trzeba na początku nauczyć się skutecznie korzystać nawet ze smartfonu, bo największym błędem, jaki można popełnić to lekceważenie jego możliwości. Później zostaje tylko praca nad tym co i jak się widzi. Jeśli nie będzie pracy nad kadrem, w którym chcemy zatrzymać wydarzenie, krajobraz, człowieka to nie staniemy się fotografem. A jeśli nawet ktoś kupi sobie lustrzankę, to nie uczyni go fotografem, lecz jedynie posiadaczem lustrzanki…

Oczywistym jest, że nawet najlepszy smartfon z dobrym aparatem, nie może się równać w pełni klasycznym aparatem. Pewnym jest jednak to, że ten postęp technologiczny bardzo mocno spopularyzował fotografię. Posiadacze smartfonów mają nieograniczone możliwości robienia zdjęć i korzystają z nich tworząc nieraz piękne fotografie. Wszystko w przeświadczeniu, że najlepszy aparat to ten, który ma się przy sobie…

A jeśli czujesz niedosyt moich fotografii z podróży, to przenieś się natychmiast w mój instagramowy świat. Tam wrzucam zdjęcia, niemalże każdego dnia..

 

---

Poprzedni wpis

Wernisaż Fotografii | UŚMIECH PRZEPLATANY CODZIENNOŚCIĄ

Następny wpis

BYĆ DZIECKIEM... aby utrzymać radość i szczerość mimo upływających lat