To też dla mnie, bo uwielbiam wracać wspomnieniami do tych miejsc, jak również przeżyć. Włączę to i patrzeć będę na piękne kobiety na plantacjach herbaty, które zaufały mi, zapraszając do siebie. W każdych tych oczach, rysach twarzy kryje się przecież tajemnica ich życia, której mimo wszystko nie zdradzą. Będę pamiętać ile trudu było trzeba znieść aby dotrzeć do mistycznego Old Bagan tuż przed wschodem słońca. Zapamiętam też wizytę w szkole Mnichów, do której zaprosił mnie jeden z uczniów . Ilość wspomnień nie będzie miała końca. Przypomnę sobie powiew wiatru we włosach jadąc na skuterze bez kasku i do tego w trójkę. Nie zapomnę o jeździe w Birmie po drogach, trzymając się zasady, że jej tam nie ma. I najważniejsze. Uśmiechu ludzi spotkanych w czasie całej podróży.
Poprzedni wpis
TOMEK MICHNIEWICZ... sposób na oderwanie się
Następny wpis
SWOJĄ DROGĄ... trzeba mieć cel i podjąć decyzję
2 komentarze
bomba! bomba! bomba! „U mnichów” – położyło mnie na łopatki 🙂
